Arpa -

Buğdaygillerden taneleri malt ve yem olarak kullanılan önemli bir tahıl bitkisi olmakla birlikte, ekonomik önemi olan bitkilerin başında gelmektedir. Genellikle ılıman ve sıcak iklimleri seven arpanın anavatanı Önasya’dır. Kıraç ve verimsiz topraklarda, farklı iklim şartları altında yetiştirilebildiği için dünya hububat üretiminde önemli bir yer tutmaktadır. Dünyada, tahıllar arasında üretimde mısır, buğday ve pirinçten sonra 4. sırada yer alan arpa, Türkiye’de ise buğdaydan sonra ikinci sıradadır. Arpa, fazla soğuk veya fazla sıcak olmayan, nispi nemi yüksek olan yerlerde iyi gelişir. Sıcaklığı 0 derecenin altına düşmeyen ve 18-20 derecenin üzerine çıkmayan, nispi nemi % 70-80 olan yerler arpa için çok uygundur.

Ayçekirdeği - 

Papatyagiller familyasından ayçiçeği bitkisinin meyvesi olan ve tekli ve/veya çoklu doymamış yağ asidi içeren ay çekirdeği, lezzetli bir yiyecek olmasının yanı sıra içerisinde yer alan çeşitli vitamin ve lifler ile sağlık açısından da değerli bir besindir. İyi bir E vitamini kaynağı olmakla birlikte bakır, magnezyum, fosfor ve selenyum gibi mineraller açısından da zengindir. Yüksek miktarda yağ ihtiva ettiğinden, yağ üretiminde yaygın olarak kullanılmaktadır. Ayçiçeği bitkisinin içerisinde yer alan tohumlar hafif kavrulmuş şekilde atıştırmalık olarak da sunulmaktadır. Kuşyemi ve çerezlik olarak kullanılmasının yanı sıra; pastanecilik sektöründe ekmek, pasta, çikolata, kurabiye gibi gıdalarda da iç olarak kullanılmaktadır.

Mercimek - 

Baklagiller familyasından beyaz çiçekli bir bitki olan mercimek, 20-70 cm boylarında, yumuşak ve ince gövdeli, tek yıllık otsu bir sebze bitkisidir. Sıcak ılıman iklim koşullarının hâkim olduğu bölgelerde yetiştirilen bir besindir. Yemeklik baklagiller içerisinde kuraklığa, sıcağa ve soğuğa en dayanıklı olan gıda maddesidir. Meyveleri bakla tipinde olup, adını alan sarımtırak esmer renkteki şişkin torbalarda gelişir. Torba içindeki tanelere mercimek denir. Şekil itibariyle mercimek taneleri yassı, 0,5 cm çapındaki disk biçimindedirler. Büyüklük, şekil ve renklerine göre isimlendirilirler: Sultan mercimek, yeşil mercimek, kırmızı mercimek gibi.

Mısır -

Mısır; dünyada buğday ve çeltikten sonra en fazla tarımı yapılan, yüksek karbonhidrat kaynağı olan, Meksika ve Orta Amerika kökenli, bir yıllık otsu bir tahıl bitkisidir. Tüketim açısından meyve olarak kabul edilebilen mısır, biyolojik olarak tahıl ailesiyle ilişkili olduğundan buğdaysı meyve olarak adlandırılmaktadır. Yetiştiği bölgeye göre boyu 1,5-3 metre arasında olabilmektedir. Taneleri; B, C, D, E, K, folik asit vitaminleri ile magnezyum, potasyum, kalsiyum, demir, çinko, selenyum gibi mineraller içerir.  Günümüzde en güçlü alerjenlerden biri olan glüten eksikliği nedeni ile kullanım alanı giderek artmaktadır.  Gerek insan beslenmesinde, gerek hayvan yemi olarak ve gerekse sanayinin değişik kollarında hammadde olarak kullanılabildiği ve tropik, subtropik ve ılıman iklim kuşaklarında yetişebildiği için, dünyanın hemen hemen tüm ülkelerinde tarımı yapılmaktadır.

Nohut - 

Baklagiller ailesinden olan nohut; meyveleri bol nişastalı ve azotlu maddelerce zengin bir bitkidir. Yaprakları 5 – 15 mm büyüklüğünde ve tomurcukları 30mm’ye kadar uzayabilir. Sadece bir yıl büyür, tohumla çoğalır ve yetiştirilmesi en kolay bitkilerden biridir. Kıraç alanlarda yetiştirilir. Su kıtlığına iyi dayanır ve toprak kalitesine pek önem vermez. Hava yeterince sıcak olmazsa hasılat kötü olur.  Nohut protein açısından en zengin baklagillerden biridir. İçerisinde demir, çinko, magnezyum, fosfor ve kalsiyum bulunmaktadır. Bağışıklık sistemini güçlendirici ve vücudu koruyuculuğu bu minerallerden gelir.

Pirinç -

Çeltik, buğdaygiller familyasından mısır ve buğdaydan sonra en fazla ekimi yapılan ve gelişimini su içerisinde tamamlayan otsu, tek yıllık bir bitki türüdür. Dünya nüfusunun yarısından fazlası için beslenmede büyük önem taşıyan pirinç ise harmandan sonra elde edilen kavuzlu ürün çeltiğin işlenmesi ile elde edilen bir besin maddesidir. Çeltiğin kavuzları soyulmuş, parlatılmamış tanesine kargo, işlenmiş, parlatılmış kavuzları soyulmuş çıktısına ise pirinç denilmektedir. Güçlü bir karbonhidrat kaynağı olan pirincin %90’ı nişastadır. Protein içeriği bakımından zayıf bir gıdadır.

Soya Fasülyesi - 

Soya, ekildiği alan başına elde ettiği ürün bakımından en verimli bitkilerden biridir. Hayvansal besin kaynakları ile aynı protein kalitesine sahiptir ve oldukça besleyicidir. Bu özelliğinden dolayı vejetaryen beslenmesinde önemli bir yeri vardır. Soya fasulyesinin yağının sıkılması sonucu geriye kalan proteince zengin soya küspesi, hayvancılıkta kullanılan en önemli yemlerden biridir. Toprağa köklerinde bulunan bakteriler yoluyla azot kazandırarak kendisinden sonra ekilecek bitkilerin verimini arttırdığı için nadas bitkisi olarak ekilebilir. Soya bitkisi, ayrıca biyoyakıt üretiminde de yoğun olarak kullanılır.

Soya Küspesi -

Soya fasulyesi küspesi, soya tanelerinden yağın çıkarılmasından sonra geriye kalan soyanın öğütülmesiyle elde edilen değerli bir bitkisel protein hammaddesidir. Büyükbaş, küçükbaş, kanatlı ve balık beslemede önemli, hayvanların rasyonlarını dengelemek, amino asit açıklarını tamamlamak amacıyla kullanılan, yüksek derecede sindirim derecesine sahip bir üründür. İçerisinde protein, yağ, kalsiyum, fosfor, selüloz ve kuru maddeler barındırır. Protein bakımından en zengin küspe türü olması sebebi ile, dünya yem endüstrisinde tercih edildiği için, yılın her günü ticareti yapılan ve dünya borsalarında sürekli işlem gören bir yem hammaddesidir.

Ayçiçeği Küspesi -

Diğer küspeler gibi yağ sanayi yan ürünüdür. Ayçiçeği tohumundan yağ elde edilmesi sonrası kalan kısmının öğütülmesi ile elde edilen protein, selüloz ve enerji kaynağı bir yem hammaddesidir. İçerdiği kabuk oranına göre 2 gruba ayrılmakta ve besin değerleri değişiklik göstermektedir. Kabuk oranı yüksek olan küspelerde yağ ve selülöz oranı daha yüksek, protein oranı daha düşük olurken; az kabuklu küspelerde ise protein oranı yüksek, yağ ve selülöz oranı düşük olmaktadır.

Buğday -

Saplarının içleri boş, çiçekleri başak şeklinde olan buğday, bütün dünyada ıslahı yapılmış tek yıllık otsu bitki cinsidir.  Kabuğu ayrılabileceği gibi kabuğu ile de öğütülebilen temel bir besin maddesidir. Buğday tanesinin özü olağanüstü besleyicidir. Vücudun özümsediği kalsiyum, demir ve çinko burada depolanır. İçeriğinde B vitamini ve karbonhidratlar vardır. Besin değeri, potansiyel olarak yulaf ve mısırdan daha yüksektir. Un sanayinin temel hammaddesi olmakla birlikte, çiftlik hayvanları için bir yem maddesi olarak da yetiştirilmektedir. Hasattan sonra atık ürün olarak saman balyası çıkar. Kromozom sayıları ve genom formüllerine göre yapılan sınıflandırmalarda kaplıca grubu, makarnalık buğdaylar grubu ve ekmeklik buğdaylar grubu olmak üzere üç ana gruba ayrılır. Kaplıca grubu altında yetiştirilen buğdaylar daha çok hayvan yemi, kısmen de bulgur olarak kullanılır.

Buğday Kepeği - 

Buğday unu üretimi esnasında çıkan yan ürün olup; buğday tanesinin en dış kısmını oluşturan ve un üretimi esnasında ayrılan kabuklu kısmına buğday kepeği denir. Buğday kepeği, protein ve vitaminler bakımından zengin olup, en az buğday unu kadar sağlıklı ve değerli bir besindir. Buğdayın kendisine göre çok daha fazla lif içerir. Özellikle B grubu vitaminleri açısından çok zengindir. Yüksek oranlarda tiamin (B1), riboflavin (B2), niasin (B3) ve folat (folik asit) içerir. Buğday kepeği proteini, enerjisi ve yüksek derecede sindirilebilir olması sebebi ile yem hammaddesi olarak da diğer tahılların ya da protein kaynaklarının bir kısmı yerine tercih edilmektedir. Süt sığırı, besi sığırı ve kanatlı rasyonlarında yaygın bir şekilde kullanılmakta olup, pelet kalitesini iyileştirmektedir.